شاید بسیار شگفت‌انگیز باشد که در کمال الدین وتمام النعمه، کتاب مشهور روایی یکی از محدثان بزرگ شیعه، شیخ صدوق، ابن بابویه[،] که یکی از کتب اربعه، من لایحضره الفقیه، از ایشان است، داستانی با نام «بلوهر و یوذاسف» از بودا که آن را «یوذاسف» (یوذا معرب بودا و سف بمعنی فیلسوف) گفته‌اند، آمده باشد! با آن‌که معمولانه، انتظارست در این کتاب، روایاتی از معصومان باشد! و باید گفت: برخی بغلط، آن را از معصوم (سلام الله علیه) دانسته‌اند زیرا یکی از ناقلان آن، الحسن بن علی السکری، را برخی العسکری خوانده‌اند و آن را امام یازدهم پنداشته‌اند! سخن درباره‌ی این قصه بسیارست و پرداختن بدان در این تنگنا ناشدنی است. آن‌چه در پی می‌آید، ترجمه‌ی فارسی این داستان بخامه‌ی علامه‌ی مجلسی (ره) در «عین الحیاه» است که جناب آقای دکتر سید ابوطالب میرعابدینی آن را تدوین و انتشارات نام‌آشنای امیرکبیر آن را بسال ۱۳۶۵ چاپ کرده است. برای آگاهی از تاریخ و چندوچون این داستان، بسرواژه‌ی (مدخل) «بلوهر و یوداسف» از دانش‌نامه‌ی جهان اسلام رجوع نمایید. در ضمن، نظام تبریزی، ویرایشی دیگر از این داستان را با نام «بلوهر و بیوذسف» تلخیص و تحریر کرده که میراث مکتوب آن را بچاپ رسانده است.